Johan schrijft verhalen over, maar ook tijdens de tour.
Samen met Joeke vormt hij het mediateam.
Joeke legt de tour vast met de camera,
Johan met een pen.
Lees hier zijn verhalen.
TOUR VERSLAG 2016 - ZONDAG
Om zondagochtend vijf uur piepen er meerdere wekkers. De honden blaffen, de karavaan trekt verder. Dag drie van de Stofwisseltour! Ik deed nog lekker snurkie snurkie in een verbouwde boerderij van scouting Columbus. Maar de fiets lonkt; vandaag over Rotterdam naar de finish in Amsterdam, met gunstige wind, al brengt die ook regen mee. Het hele team werkt inmiddels als een geoliede machine. In wielertenue aan het ontbijt, broodje, sapje, koffie, matje en slaapzak oprollen en met gele kratjes naar de bussen van Hans en André. Het circus Jeroen Bosch is er weer klaar voor!
In St-Michielsgestel staat Team Boaz al klaar. Ze nemen de kop om die tot in Gorinchem niet meer af te staan. In gestrekte draf, met harde zijwind, rijden we in een compacte groep door Brabant. Ook de jonge Douwe kan het prima bijbenen. We hebben sowieso een jong team: Joeke, Kevin en Jelle rijden alle etappes! Het is bewolkt, maar we houden het droog, als we de weilanden verruilen voor de havens langs de Merwede. Bij het stofwisselpunt staat er appeltaart op ons te wachten, aangeboden door Team Lucas. Dat gaat er wel in!
En die brandstof is hard nodig, want op weg naar Rotjeknor slaat het weer om. Eerst miezert het, dan plenst het. Gelukkig kun je maar een keer nat worden. Het geeft niks, nog even en we hebben het gehaald! Een tikkeltje verkleumd beklimmen we de Alblasserdamse brug, om uit te komen bij hockeyclub Victoria, in Kralingen. Team Lotte trakteert er op een pastamaaltijd en appelgebak. De verhouding voedsel vs. fietsen is af en toe zoek! Niet te veel opscheppen, want bij de finish staat de tafel ook gedekt.
De een-na-laatste etappe loopt naar Woubrugge, wind mee door het Groene Hart. Iedereen kampt met pijntjes: een knie, onderrug, nek, zitvlak, voeten ... Dat mag na 500 km! Maar het motto van Team Nanoek luidt “Doe wat je kunt met wat je hebt, waar je bent”. En op een racefiets zijn de mogelijkheden vrij beperkt. Voor je kijken, doorfietsen. Het wordt stilaan een kwestie van karakter.
In Woubrugge rusten we even uit bij een zorgboerderij. Aan de horizon is Amsterdam al bijna zichtbaar ... Jelle stapt af. Hij is op, helemaal leeg. Een wijs besluit, Jelle! Slim brengt je uiteindelijk verder dan stoer. Je hebt meer dan genoeg voor je nichtje gedaan.
En dan ... het Drama van Bilderdam. Joeke rijdt lek op een winderig dijkweggetje. No problemo. Hij heeft zijn voet nog niet aan de grond of ik pak zijn achterwiel eruit, Fulco steekt twee bandenlichters toe en Jeroen een bandje en een gaspatroon. Een paar minuten later stappen we weer op, om onmiddellijk weer af te stappen. Jeroen heeft vóór lek! Frappant.
Een kilometer voor de finish trekken we onze regenjacks uit en drukt Jeroen ons op het hart om samen over de finish te gaan. We draaien het terrein van Borchland op en rollen keurig in het gelid over de meet. Rowena deelt rozen en zoenen uit, Rebel hapt naar banden, Hans en André feliciteren iedereen, het felbegeerde gouden lintje ...
Binnen zit de zaal vol groene shirtjes. Marike en Han, Marleen en Ronald, Petra en Jade, Hans en Sissi. Bekende gezichten na vijf jaar Stofwisseltour. En er staat een tafel met brandende kaarsen voor kinderen die inmiddels zijn overleden, omringd door van die maffe gebreide poppetjes: de kinderen die er nog zijn, die nog gaan en die er nog bijkomen. Tranen springen me in de ogen nu ik het weer voor me zie. Het was het afzien meer dan waard. Het was bijzonder waardevol.
​
Johan.
Mediacrew: Joeke links, Johan rechts.
TOUR VERSLAG 2016 - ZATERDAG
Team For All verzorgt de start in Lunteren. John heeft een stoere
bergingstruck geregeld die de start opluistert.
Als ik zijn racefiets inspecteer valt mijn oog op een plaatje onder zijn zadelbuis.
Er staat een code op die je kunt scannen voor zijn I.C.E. gegevens.
Daar steekt een verhaal achter. Als je het wil horen, moet je eens een half uur naast John gaan fietsen. Het komt erop neer dat hij nu geniet van elke kilometer die hij fietst, of het nu regent of niet.
En dat gevoel gunt hij anderen ook.
In De Bilt komen alle teams samen. Zo is daar Jesper van Team Axel,
van 9 jaar oud!
En Sacha die haar opa en oma uitzwaait, ze doen mee aan de recreatieve tocht rond De Bilt. Ook Marleen en Ronald weer, het vriendelijke stel van Team Linde en Jade. Else, die zomaar haar eigen team heeft opgericht: Team Cilia. Bekenden, nieuwe gezichten, nieuwe teams.
Als de fietsers zijn vertrokken, scharrel ik wat rond, blader door het boek Tim.
In een hoekje zit een vrolijk ventje bij zijn moeder op schoot te lachen.
Het is Axel. Zijn moeder bedankt haar teamleden en zegt dat ze zich enorm gesteund voelt.
Onderweg naar Wageningen regent het pijpenstelen. Volgens Sandrina vallen er tranen uit de hemel. Daardoor staan er even later dik honderd fietsers onder de carport van Linde en Jade te smikkelen van al lekkers. Jade eet zelf een hapje mee. De damp slaat van de natte shirts, maar de sfeer is goed.
Als ik met verzorger André in de bus stap, zitten we stilzwijgend voor ons uit te staren.
Er komt zo veel binnen, dat moeten we even verhapstukken.
In Cuijk kom ik erachter waar TCT90 voor staat. Tien Colls Tour uit 1990. Een vriendenploeg die dankzij het werk van Mia in aanraking is gekomen met stofwisselingsziekten en de Tour. Buiten delen twee meiden lintjes uit.
Het zijn Sanne en Maaike, twee zussen met een stofwisselingsziekte,
die graag hun steentje bijdragen aan dit evenement. Tjeerd en Anke komen buurten. Een echtpaar met twee dochters met San Filippo. Dat er ook voor hen mensen op racefietsen door Nederland rijden vinden ze geweldig.
De laatste etappe brengt ons naar het hockeyveld van St.-Michielsgestel.
Iris deelt er lintjes uit. Na 175 km stapt Danny van zijn fiets.
Hij is geen wielrenner, dit is echt een enorme opgave voor hem.
‘Helemaal naar de kloten,’ mompelt hij. Danny is de vader van Axel.
Zijn drive is gigantisch.
Vanmiddag zei de moeder van Bram tegen me dat haar zoon vorig jaar september is overleden. Nu zit ik te typen in een pipowagen in Schijndel.
Om me heen wordt gegeten en gelachen. Het wachtwoord van de wifi is ‘gratiswifi’. Dit is de Stofwisseltour.
Vandaag kun je in één woord samenvatten: hartverwarmend.
-J
Fietser Jelle
TOUR VERSLAG 2016 - VRIJDAG
Gewoon Bijzonder
We hebben dit jaar een huis gekocht, mijn vrouw en ik. En dus een hypotheek afgesloten voor de duur van dertig jaar. Tegen die tijd ben ik vast grijs. Het lijkt gelukkig nog heel ver weg. Het overgrote deel van de stofwisselkindjes – als ik ze voor het gemak zo mag noemen – haalt geeneens de leeftijd van dertig. Eerder drie, en vraag niet hoe.
Maar ze moeten toch hun dagen doorkomen. Want de tijd staat nooit stil. De eerste dag van de driedaagse Stofwisseltour heeft een etappe die je het beste ook maar gewoon over je heen kunt laten komen. Vanaf Assen loopt de weg in een min of meer rechte lijn tot aan Zwartsluis. Halverwege zit gelukkig tussenstop Havelte, bij rugbyclub The Big Stones. Maar als je bij afslag Diever smekend op het bord kijkt, lees je dat Havelte nóg 11 kaarsrecht kilometers is. Blèh. Dan moet je niet aldoor op je tellertje kijken en gewoon doortrappen. Niet zeuren. Zieke kinderen mekkeren ook niet constant, die denken liever aan iets leuks. En de problemen, die horen er soms gewoon bij.
De Stofwisseltour heeft geen Mont Ventoux, Alpe d’Huez of Stelvio nodig om er iets speciaals van te maken. We fietsen gewoon door Assen heen, en dan steeds rechtdoor tot aan Zwartsluis. Het uitzicht op het Zwarte Water is trouwens wel spectaculair mooi. Maar wat dit evenement zo buitengewoon maakt, kun je aflezen aan de namen van de deelnemende teams. Team Eline, Linde en Jade, Lucas, Iris, Charel en Stan, Milo en Isis, Axel, Nanoek, Emma, Fenne, Cilia. Soms twee uit een gezin. Soms niet meer onder ons. Is dat bijzonder genoeg?
Op het kladje dat ik voor dit stukje had gemaakt, staat onderaan: hou het luchtig!!! Dat is dit keer niet gelukt, geloof ik. Volgende keer beter, beloofd. Hopelijk waait het knetterhard op weg naar Zwartsluis. Da’s ook lekker luchtig, toch?
​
-J